Op de fiets voor dementie. Etappe 22. 56 km.

Maandag 17 augustus 2015.
Montmedy - Bertrix (Belgie)
56 km.
Totaal 1342 km + 56 km = 1398 km.

Deze morgen vertrekken we om kwart over acht. De camping waar we nu staan ligt bovenop bij de Citadelle van Montmedy. Per abuis rijden we suizend hard de berg af, langs de gevangenis war we vanaf de camping op uit keken. En dan staan we weer in Montmedy. De Citadelle ligt bovenop de berg. Mooi om te zien vanaf beneden. Maar we moeten boven zijn. Dan maar weer terug klimmen tot vlakbij de Citadelle en de camping... De eerste vijf kilometers staan op de teller. Voor de eerste keer is het koud als we vertrekken. Slechts elf graden. Koude wind. We zijn goed ingepakt. Nu gaan we de goede kant op. Richting Thonelle. En dan langs de basiliek van Avioth. De klokken luiden als we eraan komen. Grote kerk voor zo een klein dorp. Vroeger vond men daar een Maria beeld en daarna heeft men er met behulp van giften een reusachtige basiliek neergezet, zo rond 1300.
Iets over 9 is het nu. We rijden weer verder. Om kwart over 9 een bord. 4,5 km naar Belgie. Via de D 110. Ronde hooibalen in het veld zorgen voor een mooie doorkijk. Belgie. Kwart voor tien. Limes. Op naar Jamoigne. Nog 6 km. We nemen niet de afslag naar Orval, met het mooie klooster maar houden de rechter weg aan. Klimmen. Alleen natuur. Verstand op nul en gaan. Door het bos. Weer klimmen door dit door God vergeten oord. Jamoigne. Geen winkels. Winkels die er zijn, zijn gesloten of er staat een bornop de ruit a vendre. Gesloten rolluiken bij een koffietent, helaas. We volgen de weg naar Les Bulles. Het valt ons op dat het in dit dit deel van Frankrijk op grote stukken leeg is. Geen inkoopmogelijkheden. Winkels die opgeheven zijn. Leegloop. De camping in Jamoigne is er ook niet meer. Koeien. Bruine. Witte. Ook de bekende zwart witte koeien. In groepen bij elkaar. Bloedsuiker prikken. 3.8. Tijd voor een eetpauze. Een heerlijk zoete perzik. Lekker groot ook. En een stokbroodje met kaas. Verder trappen. Richting Bertrix is het nog 17 km. Op een kruispunt een Mariabeeld in een prieeltje. Altijd leuk. Lange wegen met een doorgetrokken witte streep in hetmidden. Op. Neer. En door. Lege vlakten. Houtstapels. Het maaktt mijn hoofd leeg, dat is zeker. Huizen met verschillende soorten bedekking op de buitenwanden. Een soort namaak leisteen getimmerd op houten rachel latjes. Huizen met robuuste steen. Verzamelplaatsen voor als de koeien bij elkaar gedreven moeten worden zijn hier gemaakt van hout. Gisteren zag ik ze ook, maar dan gemaakt van vangrail. Doet het woord recht aan... Orgeo. Weer een gehucht van niks... En dan zijn we om half twee in Bertrix. Het is nog steeds koud en de bewolking wordt steeds dichter. Snel zetten we de tent op. We staan op een trekkersveld helemaal alleen. Afgeschermd door heggetjes. Hoe heerlijk. De camping is vrij groot, maar wij staan lekker op onszelf. Nog een tijdje buiten zitten. En dan lekker een tuk doen na al deze inspanningen.