Op de fiets voor dementie. Etappe 21. 40 km.

Zondag 16 augustus. Etappe 21.
Dannevoux - Montmedy
40 km.
Totaal 1302 km + 40 km = 1342 km.

Deze morgen krijgen we een echt Frans stokbrood roomboter jam ontbijt. De vrouw die de kamers verhuurt heeft wel vijf soorten jam gemaakt. Na het ontbijt zegt haar man, zoekend naar de woorden, dat zijn vrouw de jam allemaal zelf maakt. Mirabellenjam, abrikozen, blauwe bessen (poseilles). Hij vertelt ook dat hij met zijn rolstoel heel ver kan rijden op zijn accu. Omdat hij het woord niet kan vinden begint hij te tellen op de Franse manier. Nog afkomstig uit de Deze morgen krijgen we een echt Frans stokbrood roomboter jam ontbijt. De vrouw die de kamers verhuurt heeft wel vijf soorten jam gemaakt. Na het ontbijt zegt haar man, zoekend naar de woorden, dat zijn vrouw de jam allemaal zelf maakt. Mirabellenjam, abrikozen, blauwe bessen (poseilles). Hij vertelt ook dat hij met zijn rolstoel heel ver kan rijden op zijn accu. Omdat hij het woord niet kan vinden begint hij te tellen op de Franse manier. Nog afkomstig uit de Romeinse tijd. Hij begint bij 1 tot hij bij honderd is. Dan zegt hij ik kan er wel 100 km mee rijden. Hij vraagt of op onze fiets ook een hulpmotortje zit. Nee. Dat is niet het geval. Ik zeg dat wij samen de motor zijn. De man lacht. Ondanks zijn afasie, lukt het nog wel om een gesprekje met hem aan te knopen.
Ik vul de bidons en loop naar buiten. Jacques zegt tegen de man dat hij onze fiets wel kan zien buiten. De man rijdt met zijn rolstoelkarretje om naar buiten. Naar de tuin achter het huis. Op de plek waar onze fiets staat, onder een afdak, liggen grote stapels hout. Tegen het hout hangen rode en witte uien te drogen. De vrouw vertelde ons gisteravond dat je hier kunt intekenen op een stuk bos, waarvan je dan vervolgens de houtopbrengst krijgt. Ze heeft het over cultures. Waarschijnlijk bedoelt ze daarmee de stukken bos die het hout opleveren. Voordat we weggaan fotografeer ik de man nog een keer (als zijn vrouw binnen is) bij zijn grote houtvoorraad, die meer dan twee meter hoog ligt opgestapeld tegen de wanden van de open schuur. Bij negenen nemen we afscheid van de man en vrouw. We worden we uitbundig uitgezwaaid door de vrouw bij het grote groene hek. Haar man blijft achter in de tuin.
We rijden. Weer langs een oorlogsmonument. En dan wederom de kale vlakten van Lotharingen op. Richting Vilosnes om kwart over negen. Het water van de Meuse rechts van ons, schittert tussen de bomen door. En wee de korenvelden. Links, rechts, achter en voor ons. Heuvelend. Klimmend. Ik lopend. Jacques nog fietsend. Prachtig is het lijnenspel van de vlakten met het goudgeel van de afgemaaide korenhalmen. Met daartussen zo nu en dan het groen van de bomen. Haraumont. Kwart voor tien. Een verlaten ogend straatje. Geen mensen. Een waterpomp langs de weg, met een wiel eraan waarmee je al draaiend het water op kunt pompen. Waarschijnlijk met de mogelijkheid om er een slang aan vast te koppelen in geval van brand. 10 uur. Nog maar 7 km naar Louppy sur Loisson. Daar wacht de koffie vast al op ons... Haraumont uit. Het was even klimmen. Ook Jacques moet lopen maar dan met de fiets. Ik loop vast vooruit. Ik spreek een oude man aan die in zijn voortuintje zit op een stoel. Zijn kleine zwarte hondje kijkt mij met zijn grote zwarte ogen aan. "Bonjour Messieur!" Zeg ik tegen de man. "Perdu?" Vraagt hij. Ik neem aan dat hij zich afvraagt of ik verdwaald ben. "Non... Mon marie est la." En ik wijs naar het eind van de straat. Daar komt Jacques al aanlopen met onze tandem. Ik vertel ondertussen aan de man dat we van Rome naar Hollande fietsen... Hij kijkt me aan en zegt: "Courage!" De man zegt dat hij dat niet meer kan, wijzend op de twee krukken die links en rechts van hem staan. Hij maakt met zijn linkerhand een drink gebaar. Drinken veel drinken! Roept hij ons nog na als we verder fietsen. We klimmen steeds hoger. Lopend, of langzaam fietsend in de eerste versnelling. Mooie uitzichten. Louppy. Nog 5 km. Het is is nu half 11. Dan stappen we even af bij koeien in de wei. Koeien communiceren net als paarden via het vasomeraal orgaan in de neus. Ze blazen de lucht door hun neus naar buiten. Als de koeien ons aan zien komen kijken ze op. Ik zeg de koeien gedag en ga bij het hek staan. Lucht door mijn mond naar buiten blazend, zodat ze mijn geur kunnen ruiken. De koeien komen op mij af, lucht naar buiten blazend door hun neus. ....Romeinse tijd. Hij begint bij 1 tot hij bij honderd is. Dan zegt hij: " Ik kan er wel 100 km mee rijden." Hij vraagt of op onze fiets ook een hulpmotortje zit. Nee. Dat is niet het geval. Ik zeg dat wij samen de motor zijn. De man lacht. Ondanks zijn afasie, lukt het nog wel om een gesprekje met hem aan te knopen.
Ik vul de bidons en loop naar buiten. Jacques zegt tegen de man dat hij onze fiets wel kan zien buiten. De man rijdt met zijn rolstoelkarretje om naar buiten. Naar de tuin achter het huis. Op de plek waar onze fiets staat, onder een afdak, liggen grote stapels hout. Tegen het hout hangen rode en witte uien te drogen. De vrouw vertelde ons gisteravond dat je hier kunt intekenen op een stuk bos, waarvan je dan vervolgens de houtopbrengst krijgt. Ze heeft het over cultures. Waarschijnlijk bedoelt ze daarmee de stukken bos die het hout opleveren. Voordat we weggaan fotografeer ik de man nog een keer (als zijn vrouw binnen is) bij zijn grote houtvoorraad, die meer dan twee meter hoog ligt opgestapeld tegen de wanden van de open schuur. Bij negenen nemen we afscheid van de man en vrouw. We worden we uitbundig uitgezwaaid door de vrouw bij het grote groene hek. Haar man blijft achter in de tuin.
We rijden. Weer langs een oorlogsmonument. En dan wederom de kale vlakten van Lotharingen op. Richting Vilosnes om kwart over negen. Het water van de Meuse rechts van ons, schittert tussen de bomen door. En weer de korenvelden. Links, rechts, achter en voor ons. Heuvelend. Klimmend. Ik lopend. Jacques nog fietsend. Prachtig is het lijnenspel van de vlakten met het goudgeel van de afgemaaide korenhalmen. Met daartussen zo nu en dan het groen van de bomen. Haraumont. Kwart voor tien. Een verlaten ogend straatje. Geen mensen. Een waterpomp langs de weg, met een wiel eraan waarmee je al draaiend het water op kunt pompen. Waarschijnlijk met de mogelijkheid om er een slang aan vast te koppelen in geval van brand. 10 uur. Nog maar 7 km naar Louppy sur Loisson. Daar wacht de koffie vast al op ons... Haraumont uit. Het was even klimmen. Ook Jacques moet lopen maar dan met de fiets. Ik loop vast vooruit. Ik spreek een oude man aan die in zijn voortuintje zit op een stoel. Zijn kleine zwarte hondje kijkt mij met zijn grote zwarte ogen aan. "Bonjour Messieur!" Zeg ik tegen de man. "Perdu?" Vraagt hij. Ik neem aan dat hij zich afvraagt of ik verdwaald ben. "Non... Mon marie est la." En ik wijs naar het eind van de straat. Daar komt Jacques al aanlopen met onze tandem. Ik vertel ondertussen aan de man dat we van Rome naar Hollande fietsen... Hij kijkt me aan en zegt: "Courage!" De man zegt dat hij dat niet meer kan, wijzend op de twee krukken die links en rechts van hem staan. Hij maakt met zijn linkerhand een drink gebaar. "Drinken, veel drinken!" Roept hij ons nog na als we verder fietsen. We klimmen steeds hoger. Lopend, of langzaam fietsend in de eerste versnelling. Mooie uitzichten. Louppy. Nog 5 km. Het is is nu half 11. Dan stappen we even af bij koeien in de wei. Koeien communiceren net als paarden via het vasomeraal orgaan in de neus. Ze blazen de lucht door hun neus naar buiten. Als de koeien ons aan zien komen kijken ze op. Ik zeg de koeien gedag en ga bij het hek staan. Lucht door mijn mond naar buiten blazend, zodat ze mijn geur kunnen ruiken. De koeien komen op mij af, lucht naar buiten blazend door hun neus. We rijden. Weer langs een oorlogsmonument. En dan wederom de kale vlakten van Lotharingen op. Richting Vilosnes om kwart over negen. Het water van de Meuse rechts van ons, schittert tussen de bomen door. En wee de korenvelden. Links, rechts, achter en voor ons. Heuvelend. Klimmend. Ik lopend. Jacques nog fietsend. Prachtig is het lijnenspel van de vlakten met het goudgeel van de afgemaaide korenhalmen. Met daartussen zo nu en dan het groen van de bomen. Haraumont. Kwart voor tien. Een verlaten ogend straatje. Geen mensen. Een waterpomp langs de weg, met een wiel eraan waarmee je al draaiend het water op kunt pompen. Waarschijnlijk met de mogelijkheid om er een slang aan vast te koppelen in geval van brand. 10 uur. Nog maar 7 km naar Louppy sur Loisson. Daar wacht de koffie vast al op ons... Haraumont uit. Het was even klimmen. Ook Jacques moet lopen maar dan met de fiets. Ik loop vast vooruit. Ik spreek een oude man aan die in zijn voortuintje zit op een stoel. Zijn kleine zwarte hondje kijkt mij met zijn grote zwarte ogen aan. "Bonjour Messieur!" Zeg ik tegen de man. "Perdu?" Vraagt hij. Ik neem aan dat hij zich afvraagt of ik verdwaald ben. "Non... Mon marie est la." En ik wijs naar het eind van de straat. Daar komt Jacques al aanlopen met onze tandem. Ik vertel ondertussen aan de man dat we van Rome naar Hollande fietsen... Hij kijkt me aan en zegt: "Courage!" De man zegt dat hij dat niet meer kan, wijzend op de twee krukken die links en rechts van hem staan. Hij maakt met zijn linkerhand een drink gebaar. Drinken veel drinken! Roept hij ons nog na als we verder fietsen. We klimmen steeds hoger. Lopend, of langzaam fietsend in de eerste versnelling. Mooie uitzichten. Louppy. Nog 5 km. Het is is nu half 11. Dan stappen we even af bij koeien in de wei. Koeien communiceren net als paarden via het vasomeraal orgaan in de neus. Ze blazen de lucht door hun neus naar buiten. Als de koeien ons aan zien komen kijken ze op. Ik zeg de koeien gedag en ga bij het hek staan. Lucht door mijn mond naar buiten blazend, zodat ze mijn geur kunnen ruiken. De koeien komen op mij af, lucht naar buiten blazend door hun neus. Even vergeet ik Jacques en de fiets... Hij wacht geduldig. Even later staat een achttal koeien naar mij te blazen. Eentje steekt haar tong uit en "ontsnot" op die manier haar grote neusgaten. "Hé meidje! We gaan weer!" Hoor ik achter me roepen, als ik weer aan 't fotograferen sla. O, ja... Da's waar ook... We zijn aan 't fietsen... "Ja, ik kom... Maar dit hoort er toch ook bij... We kunnen toch niet zomaar aan alles voorbij rijden!" Roep ik naar Jacques. Twee tellen later klimmen we samen fietsend verder.
Distels langs de weg. Eind april, aan het begin van onze tocht nog volop in paars ornaat. Nu, bijna aan het eind van deze mooie route, groen grijzig. Bijna allemaal aan het einde van hun bloeitijd. Ronde hooibalen op de velden. Het kasteeltje van Louppy. 11 uur. Geen koffietent. Dan maar water uit de bidon. En weer verder. Richting Brandeville. Juvigny. 3 km. Ook doodstil. Korenvelden. Mais stengels, knisperend in de harde wind. Tegen natuurlijk... Gelukkig wel zon. En weer wat warmer. Niet heet. Lopen naar boven. Leuk. Bloemetjes in de berm. Duizendblad. Bonenkruid. Paars bloeiend. Gele bloemen gelijkend venkel. Ik zie mooie huisjes, rijdend door weer zo'n gehucht. En weer naar beneden. 12 uur. Montmedy. Nog 2,5 km. Jonge bomen aangeplant in keurige rijen. Waarschijnlijk een boomkwekerij. Vlakbij Montmedy nu. We rijden Montmedy in. Het is zondag. Net op tijd, om half 1, komen we aan. Ij een supermarktje dat net gaat sluiten. De vrouw zet de dozen met fruit binnen. We mogen onze boodschappen nog doen in haar winkel. De bakker naast de bank is nog open. We hebben geluk. Een camping en eten, wat wensen we ons nog meer? Nog een forse klim omhoog. Jacques fietsend op de tandem. Ik lopend ernaast met de boodschappentas op het zadel... En zo gaan wij naar boven...