Op de fiets voor dementie. Etappe 13. 77 km.

7 augustus 2015. Etappe 13.
Amrikon - Bad Zurzach. 77 km.
Om kwart voor tien pas op pad. Wel lekker lang geslapen. Net op pad en we komen weer langs een zweefvliegveld. We fietsen langs velden met groene kool en andere eetbare gewassen. In dit gebied zijn de laagstamboomgaarden deels vervangen door hoogstamfruitbomen. Lange rechte wegen. In de dorpen veel vakwerkhuizen. Weer regelmatig klimmen en ook lopen. We gaan nu richting Andelfingen. Dat is nog 14 km. Velden met uitgebloeide zonnebloemen die nu hun zaden laten rijpen. Altikon, weer klimmen. Nu richting Teufen. Dan klinkt er opeens een schreeuw. Hij komt uit een ons bekende fransman die we op de camping Altenrhein samen met zijn vrouw hebben ontmoet. Zij fietsen op een ligtandem, leuk voor de rechte platte weg, maar erg zwaar bij het klimmen.... We wisselen wat fietservaringen uit. Hij vertelt dat hij op weg is naar bad Zurzach. Wij vertellen hem dat we in Teufen willen overnachten. De fransen zitten bij een tentje wat te eten. Wij zijn ook aan een stop toe en schuiven bij ze aan tafel voor een frisje. Zij hebben beiden een flinke salade voor zich staan en een flinke pul bier. Wij aten tussen de middag op de stoep van een winkel yoghurt met vruchtjes. We hebben nu echt geen behoefte aan een vol bord met salade. Te warm! Omdat we gepland hebben te overnachten bij een wijnboer die "Slafen im Stro" heeft hoeven wij niet meer zo ver. We nemen afscheid van de Fransen. Zij gaan naar bad Zurzach. Ons lijkt dat veel te ver met dit snikhete weer. We fietsen verder. Heuvel op, heuvel af. In Teufen blijkt de boerderij hoog bovenop de berg te staan. We doen het niet. Toch maar door naar bad Zurzach. Vakwerkhuizen. Lege vlakten. Op en neer gaat de weg. Dik 40 graden. Over een fietspad in de brandende zon langs een drukke autoweg. Velden met kool. Nu fietsen op de autoweg. Geen pretje. Omdat het vandaag veel klimwerk is komen we onszelf echt tegen. Veel hypo's en hypers. Deze laatste 25 km naar Zurzach is net iets teveel van het goede... En dan als het nog een km of 7 is, dukel ik weer van 18 naar 2. Ik zit op een tandem en tegelijkertijd met min hoofd in de houten achtbaan van de Efteling. Stoppen. In de zon. Geen schaduwplek. Ik neem twee "likstrips" waardoor mijn bloedsuiker snel zal stijgen. Mijn maag krijgt een klap nu. Au! Weer verder fietsen. Ik blijf in de achtbaan. Dan stopt Jacques langs de kant van de weg. In de schuin oplopende berm legt hij een zeiltje neer. Ik ga liggen, krijg een banaan om bij te komen. Tijd voor een wat langere rustpauze uit de zon. In een flits denk ik met mijn zwevende hoofd nig eventjes aan de Frnsen. En zie ineens staan ze voor onze neus. Ze stappen van de fiets af en vragen of alles goed is. Wij knikken een beetje van ja, maar bedoelen nee. En dan duwen ze samen de fiets een steile heuvel op. "Het is nog maar 7 km!" Roept de Fransman nog voordat hij boven is. En dan stappen ze op hun ligfiets en weg zijn ze weer. Als we na nog een flinke klim en een stuk drukke autoweg om half zes doodmoe op de grote camping in Zurzach aankomen, brengt de campingbaas ons naar een klein tentveldje. Best ok. De Fransen zijn er nog niet. En dan komen ze rond 7 uur doodmoe aan op de camping. Ook zij vonden het vandaag iets te zwaar... 's Avonds gaan we uit eten in Duitsland, net over de brug. In Zwitserland is dat onbetaalbaar. Ik eet een heerlijke tonijnsalade en Jacques doet zich tegoed aan een varken. Als we klaar zijn worden we begroet met een vrolijk: "Bonjour!" Je raadt het al... De Fransman!