Spelenderwijsch doet aan mantelzorg

Op zaterdag 17 november speelde ik een muziektheatervoorstelling in het mantelzorghotel
De Boshoeve te Rijsbergen.
Deze voorstelling heb ik speciaal op maat geschreven voor mantelzorgers van mensen met NAH, een niet aangeboren hersenafwijking.
Omdat het hier om een hele kwetsbare groep mensen gaat, die de voorstelling zouden gaan bekijken, heb ik lang geaarzeld voordat ik besloot om de opdracht aan te nemen. Ik vroeg mij met recht af of het mogelijk zou zijn om over dit thema een programma te schrijven, waarbij de mensen ook nog zouden kunnen lachen.
Ik ben mij allereerst gaan verdiepen in de problematiek rondom dit thema. Veel erover lezen, bekijken van film-materiaal maar ook contact leggen met mantelzorgers uit deze speciale doelgroep.
Hierdoor ontstond er na maanden hard werken een muziektheaterprogramma, waar met gezongen en gesproken woord op dit thema wordt ingegaan.
De problematiek rond de overbelasting van de mantelzorger komt tot uitdrukking in verschillende jassen. Hierdoor worden bepaalde probleemsituatie zichtbaar en tastbaar voor het publiek.

Reactie van een mantelzorgster: "Je hebt problemen aangetipt waarvan ik mezelf nog niet bewust was, maar nu ik het programma heb gezien, begrijp ik beter waar het eigenlijk om gaat!
Je hebt me bewuster gemaakt, laten inzien hoe ik er soms anders mee om kan gaan."

Dit soort reacties ontroert mij zeer.
Hierbij wil ik wel aangeven dat ik, de acteur/schrijver van het programma eigenlijk een buitenstaander ben. Hoewel ik me heb ingeleefd in de problematiek, weet alleen de mantelzorg(st)er van binnenuit als geen ander wat het betekent om 24 uur per dag hulp te verlenen aan degene die hem of haar zo dierbaar is.

Nog een reactie van een mantelzorger: "Het stuk met de vogel dat sprak mij zeer aan, je hebt een goed emphatisch vermogen."
Hierbij doelde de man op het lied waarin ik zing over mijn partner die mij, voordat hij getroffen werd door een hersenafwijking, de namen van de vogels en de planten leerde tijdens het wandelen. In het laatste couplet zing ik over mijn partner die ook nu nog met mij uit wandelen gaat. Als ik echter wijs op de ooievaar in de lucht, een makkelijk te herkennen vogel, herkent hij deze vogel niet meer en zegt: "Vogel" in plaats van ooievaar. Dat doet zeer.

Wat mij zeer ontroert bij het spelen van dit programma is dat mensen zich aan laten raken.
Het kan gebeuren dat er iemand begint te huilen bij een bepaald lied. Mensen voelen hun verdriet en geven aan dat het goed is om dat verdriet te voelen en er wat tijd voor te nemen. Ze hoeven het verdriet nu even niet weg te duwen.
Nadat ik het programma heb gespeeld luister ik naar de verhalen die mantelzorgers nog aan mij kwijt willen. Ze geven aan dat ze door de fijne middag vaak weer kracht hebben om door te gaan met hun zware taak. Dat geeft mij een warm gevoel, dat is waar ik het voor doe. Dat is het wat het spelen voor deze groep mensen zo speciaal maakt.
Enthousiaste groet,
Angela de Rooij.
www.spelenderwijsch.nl