Diabetes in Tanzania

Noehoe is onze buschauffeur. Hij heeft diabetes. Eens per 14 dagen gaat hij naar het ziekenhuis om daar een bloedsuiker te laten prikken. Hij gaat er serieus mee om, let goed op zijn voeding en doet al wat mogelijk is om hoge bloedsuikers te vermijden.

De voeding in Tanzania is ook voor ons eenzijdig. Twee keer per dag rijst met kip of vis. Soms met groene, meestal bruine bonen. In het hotel zelfs rijst met vissekop en vissestaart, bij ons noemen ze dat visafval, hier wordt het met smaak gegeten. Vooral het kinnetje van de vissekop schijnt een delicatesse te zijn! Lekker knapperig! Maar ik dwaal af. Terug naar de diabetes.

Als Noehoe zijn bloedsuiker laat controleren, waarvoor hij de dokter moet bezoeken betaalt hij TSH.4000,- (tanzaniaanse shilling 4000,- = 4x80 euro cent= 3 euro 20)
Een heel bedrag voor iemand die per dag misschien, als hij een goede dag heeft TSH 7000,- verdient waarvan hij ook nog de huur van de bus moet betalen, levensonderhoud etc.
Daarbij bedenkende dat hij niet iedere dag iets verdient. Kortom: de mensen hier zijn doorgaans te arm om insuline te kunnen kopen. En worden dan ook vaak pas naar het ziekenhuisgebracht als ze in coma zijn en het vaak al te laat is.

Als de bloedsuiker te hoog is moet Nuhu insuline kopen. Ze gebruiken in Tanzania alleen insuline die 24 uur werkt. Niet zoals bij ons de snelwerkende insuline.
Om insuline te kopen is Nuhu eigenljk te arm. De insuline kost hier per flesje voor Noehoe TSH 14.000 (12 euro) Voor ons goedkoop, maar voor Nuhu een astromomisch hoog bedrag. Meer dan drie dagen werken voor een klein flesje insuline. Iedere klagende diabeet in Nederland moet dat eens tot zich door laten dringen!

Bloedsuikers worden hier gemeten in dg. i.p.v. in mml. zoals bij ons. Gelukkig
heb ik een derde reservemeter bij me (hoe luxe kun je zijn?) die ook kan meten in dg. Ik besluit deze meter aan hem te geven zodat hij naar gewoonte eens per 14 dagen zijn bloedsuiker kan meten. Hierdoor bespaart hij op een doktersbezoek per keer TSH 3000,- waardoor hij dan weer wat geld heeft om op te sparen voor het kopen van insuline.

Iedere dag bloedsuikers meten (ik doe het twaalf keer per dag) of een keer in de 14 dagen. Een schrijnend verschil!
De manier waarop ze hier met de diabetes om kunnen gaan is anders als dat dat bij ons gebeurt.
Oorzaak? Armoede naast onwetendheid.

Tijdens het doktersbezoek heb ik de arts uitgelegd hoe ik met mijn diabetes om ga.
Ik liet hem de insulinepomp zien. Voor hem iets totaal nieuws. We spraken over uitwerkingsduur en sterkte van verschilende soorten insulines. De dokter gaf me zijn adres door, wie weet wat ik nog voor hemkan betekenen.
Voor Nuhu zal ik in ieder geval zorgen dat hij insuline krijgt. We gaan dat hier kopen. Ik ga er vanuit dat dat mogelijk is.

Op het schooltje van Emmy is een meisje met een hersenbeschadiging. Ze is al meerdere malen in coma naar het zieknhuis afgevoerd. Ze leeft nog steeds. Een zonnige toekomst ligt voor haar niet in het verschiet. Haar moeder heeft ook een hersenbeschadiging en kan haar dus ook niet helpen. Emmy doet wat zij kan!
Jammer dat ik niet twee bloedsuikermeters heb die meten in dg...
Wellicht zijn ze ook hier wel te koop. Voor mij zal het zeker te betalen zijn. En ik heb nog sponsorgeld over.
Ik ga kijken wat de mogelijkheden zijn.
Tot zover, later wellicht meer!
Groet,
Angela